بزرگنمايي:

پیام خراسان - کتاب «پاییز آمد» به قلم گلستان جعفریان، روایت زندگی و خاطرات شهید احمد یوسفی و همسرش، فخرالسادات موسوی، است. موسوی، که دوره‌های نظامی را گذرانده و مدتی مربی آموزش نظامی، از قبیل کار‌های تخریب، تاکتیک و سلاح‌شناسی در زنجان بوده، در همین ایام با همسرش آشنا می‌شود. در پاییز سال 1359 با یکدیگر ازدواج کردند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
احمد یوسفی، در مهر 1365، در مأموریت مهندسی رزمی برای بررسی استحکامات خط، در ارتفاعات لری عراق به شهادت رسید. این داستان با همه فراز و فرودهایش در سال 1401 چاپ و منتشر شد. آنچه در ادامه می‌آید، صحبت‌های فخرالسادات موسوی، همسر شهید احمد یوسفی، با ما درباره همین اثر است.
وعده دیدار؛ ماهی یک مرتبه زنجان از سال 1395، پیشنهاد‌های زیادی برای نوشتن خاطرات زندگی خود و همسرم، به خصوص از سوی «حوزه هنری» زنجان، ارائه شد. اواخر همین سال بود که چند ورقی مکتوب شد دراین‌باره، اما اصلا برای خود من قانع‌کننده نبود، تا اینکه همین چند ورق مکتوب به تهران فرستاده شد و از تهران به خانم جعفریان پیشنهاد دادند تا به زنجان بیاید و باهم ملاقاتی داشته باشیم. حضور او تلنگری بود برای نوشتن این کتاب. ماهی یک مرتبه به زنجان می‌آمد و خاطراتی را ضبط می‌کرد. این روال ادامه داشت تا اینکه نهایتا در سال 1400 به پایان رسید.
چالش روایت زندگی یک دختر 17 ساله گلستان جعفریان در حوزه دفاع مقدس تجربه دارد و با قلم زیبایش، از زبان من آنچه را که روایت کرده‌ام به شکلی که الان هست درآورده است. در طول مدتی که جعفریان به زنجان می‌آمد، یک رابطه دوستی بین ما ایجاد شد. او فقط یک نویسنده نیست؛ علاقه زیادی به این حوزه دارد. برایش مهم است که چالش‌های این حوزه را شناسایی کند و به نسل آینده نشان بدهد.
خودش هم روحیه ظریفی دارد در این قضیه. همین باعث شد، وقتی که او را دیدم، بازخورد خوبی از او داشته باشم و او نیز بتواند به خوبی این مطالب را در قالب کتاب دربیاورد. در واقع، انگار با من هم‌ذات‌پنداری کرد، انگار خودش را گذاشت جای من و کتاب را به آن شکلی که احساس می‌کرد باید بنویسد، روایت کرد. او همه تلاشش را کرد تا زندگی یک دختر شانزده هفده ساله را در مواجهه با چالش‌های آن دوران به رشته تحریر درآورد و از ازدواج این دختر با یک رزمنده و سفر پرماجرای این زوج از لحاظ عاطفی و روحی بنویسد.
یادگار نسل ما برای نسل آینده کتاب‌هایی مثل «پاییز آمد» فقط کتاب خاطره‌گویی نیستند؛ درواقع، ما می‌خواهیم از طریق این کتاب‌ها انتقال مفاهیم انجام دهیم و ذخیره مقاومت عظیمی را که ملت ایران به واسطه خون شهدا به‌دست آورده‌اند به نسل‌های آینده نشان دهیم. کتاب‌هایی مثل «دا»، «من زنده‌ام» یا «تن‌ها گریه کن» همگی راویان مؤنث جنگ هستند که به کمک دفاع مقدس آمده‌اند و آنچه را به چشم دیده‌اند در این کتاب‌ها روایت کرده‌اند.
درواقع، هدف از نوشتن این کتاب‌ها این است که نسل امروز و نسل‌های آینده بدانند جوانانی که در قالب جنگ هشت‌ساله دفاع مقدس، مدافعان حرم یا مدافعان امنیت حضور داشته‌اند، با چه فرازونشیب‌ها و چالش‌هایی روبه‌رو بوده‌اند و چگونه زندگی کرده‌اند. افرادی که در نهایت، زندگی‌شان به واسطه انتخابی که کرده‌اند، ختم به شهادت شد. حضرت آقا هم تصریح کرده‌اند که انتقال این مفاهیم، این حماسه‌ها و ازخودگذشتگی‌ها کمتر از شهادت نیست. بنابراین، باید بتوانیم افکار، ایده‌ها و حماسه‌های شهدا را به خوبی انتقال دهیم.